(Nie) dobrana para

Zmuszona byłam dzisiaj wyjść na wieczorny spacer. Nie żeby mi to przeszkadzało, generalnie lubię spacerować po zmroku. W wieczornych spacerach jest coś magicznego. Bez tłumów szlajających się wiecznie po ulicach Krainy Deszczowców, bez hałasu i wszechobecnego pośpiechu. Psia nie chciała iść, więc po fajki musiałam dymać sama. A jak już tak sobie spacerowałam to i miałam przemyślenia.

Pewnie każdy zna taką parę, która wiecznie się kłóci a mimo to jest razem. Znam i ja. I przyznam, że nie bardzo łapię po kiego ch*ja są razem. Znam ich dość długo i nigdy nie widziałam ani jednego przejawu czułości między nimi. Awantura goni awanturę - nie zaraz jakaś tam patologia. Nie ma przemocy, nie ma wyzwisk... Oni po prostu nie są w stanie dogadać się nawet w najprostszej kwestii. I tak się zastanawiam dlaczego oni w ogóle są razem.

Sama byłam kiedyś w toksycznym związku. Tylko że u mnie było inaczej. U mnie to było uzależnienie od faceta, który na każdym kroku wmawiał mi jaka jestem beznadziejna, bezwartościowa i że nikt nigdy mnie nie pokocha. Uwierzyłam. Ba, wierzyłam w to przez prawie trzy lata. Płakałam, wariowałam, ale bałam się że mnie zostawi. Uwierzyłam mu i żyłam w przekonaniu, że tylko on jest mnie w stanie pokochać.

Wierzyłam mu gdy mówił, że nie mam serca. Wierzyłam mu gdy mówił, że do niczego się nie nadaje. Wierzyłam nawet gdy powiedział, że mnie zabije. Po części wierzę mu dalej i brnę w związki bez przyszłości. Albo takie, które wiem, że nigdy się nie zdarzą. Bo tak jest lepiej, bezpieczniej. A mimo to nigdy nie zrobił mi awantury przy znajomych - gdy byliśmy w towarzystwie był wręcz chodzącym ideałem.

U nich jest inaczej. Czasami mam wrażenie, że są ze sobą tylko ze względu na dziecko. Albo ze względu na przywiązanie. Ona trzyma się go kurczowo ze strachu przed samotnością. On nie potrafi odejść ze względu na dziecko. Są razem a jednak żyją osobno. Jakby musieli być razem, choć według mnie wcale tak nie jest.

Gdy zaczynałam to pisać nie wiedziałam nawet do jakich przemyśleń mnie to doprowadzi. Miałam wam tylko opisać dwoje ludzi, którzy nie potrafią ze sobą żyć a jednocześnie nie potrafią się rozstać. A tymczasem  zrozumiałam, że jestem sama bo tak jest bezpieczniej. Boję się, że znowu ktoś mnie zrani tak mocno. Strach przed związkiem jest silniejszy niż strach przed byciem wieczną singielką...

Jutro jadę z mamą do szpitala po wyniki z biopsji. Okaże się czy to rak.

Trzymajcie kciuki.